Przeciwdziałanie wielorybom

działalność przeciw wielorybom ma krótką historię w porównaniu z innymi formami aktywności i świadomości ekologicznej. XX wieku pierwsi członkowie organizacji ekologicznych zaczęli protestować przeciwko polowaniom na wieloryby na całym świecie. Działania te były bezpośrednią odpowiedzią na globalne uszczuplenie populacji wielorybów spowodowane nadmierną eksploatacją przez przemysł wielorybniczy i fiaskiem Międzynarodowych przepisów dotyczących wielorybnictwa.

Regulacja Wielorybówedytuj

podpisanie międzynarodowej Konwencji o regulacji wielorybnictwa, Waszyngton, D. C., Grudzień 2, 1946

Liga Narodów wyraziła zaniepokojenie nadmierną eksploatacją zasobów wielorybów i wezwała do podjęcia działań ochronnych w 1925 roku. Doprowadziło to ostatecznie do Konwencji Genewskiej o regulacji wielorybnictwa, która została przedstawiona w 1931 roku, ale nie weszła w życie aż do 1934 roku i została całkowicie zignorowana przez Niemcy i Japonię.

w 1937 roku Międzynarodowa Konferencja wielorybnictwa dodała limity połowów pelagicznych, aby zapobiec nadmiernej eksploatacji (a w szczególności wyginięciu wieloryba Błękitnego), tworząc w ten sposób międzynarodowe porozumienie w sprawie regulacji połowu wielorybów.

Międzynarodowa Konwencja o regulacji wielorybnictwa została utworzona w 1946 roku w Waszyngtonie, aby „zapewnić właściwą ochronę zasobów wielorybów, a tym samym umożliwić uporządkowany rozwój przemysłu wielorybniczego”. Na podstawie poprzedniego porozumienia z 1937 r.i kolejnych protokołów do tego porozumienia z 1938 i 1945 r. ICRW doprowadziła do utworzenia w 1949 r. Międzynarodowej Komisji wielorybniczej wraz z wytycznymi dotyczącymi międzynarodowej regulacji wielorybnictwa przybrzeżnego i pelagicznego. Krytycy twierdzą, że IWC i ICRW w dużej mierze nie powiodły się z powodu braku egzekwowalnych przepisów i luk regulacyjnych.

bez wyjątku każda operacja wielorybnicza na świecie, w jakiejś formie, narusza przepisy, zasady lub kwoty, które są podstawą międzynarodowych prób ochrony wielorybów lub zarządzania nimi… W centrum ciągłych naruszeń systemu kwot IWC znajduje się nieskuteczny system obserwatorów. Obecny system jest tak niekompletny i brakuje zarówno zasobów, jak i personelu, że prawie nie istnieje.

Craig Van Note

w 1966 roku Konwencja o połowach i ochronie żywych zasobów morza na pełnym morzu postawiła pierwsze kroki w ochronie mórz na całym świecie. Ten międzynarodowy traktat został zaprojektowany specjalnie w celu przeciwdziałania nadmiernej eksploatacji sealife, w tym wielorybów.

w 1972 r. Konferencja Narodów Zjednoczonych ds. środowiska ludzkiego poparła 10-letnie światowe moratorium na komercyjne wielorybnictwo. Rezolucja ONZ nie została jednak przyjęta przez IWC. Islandia, Japonia, Norwegia, Panama, Rosja i RPA głosowały przeciw.

w 1973 r. ponownie zaproponowano moratorium i przegłosowano W IWC brak wymaganej większości 3/4. Islandia, Japonia, Norwegia, Rosja i RPA głosowały przeciw.

w latach 1973-1982 liczba członków IWC wzrosła z 14 krajów do 37.

Ochrona Narodowaedytuj

w 1972 roku Stany Zjednoczone przyjęły Marine Mammal Protection Act jako pierwszy artykuł legislacyjny wzywający w szczególności do ekosystemowego podejścia do zarządzania zasobami naturalnymi i ich ochrony. Ustawa zakazuje polowania i zabijania ssaków morskich oraz wprowadza moratorium na import, eksport i sprzedaż wszelkich ssaków morskich, wraz z każdą częścią lub produktem ssaków morskich na terenie Stanów Zjednoczonych. W tym samym roku Stany Zjednoczone uchwaliły również ustawę o ochronie mórz, badaniach i sanktuariach morskich, która ustanowiła Program National Marine Sanctuaries.

Stany Zjednoczone odegrałyby później znaczącą rolę w przyjęciu globalnego moratorium na komercyjne wielorybnictwo ze względu na swoje przepisy krajowe. W szczególności poprawka Pelly ’ ego z 1971 r.do Amerykańskiej Ustawy o ochronie rybaków daje prezydentowi USA prawo do zakazania przywozu produktów rybnych z każdego kraju, który zmniejsza skuteczność programów ochrony rybołówstwa. Został on później wzmocniony przez poprawkę Packwood-Magnuson z 1979 roku do ustawy o ochronie i zarządzaniu rybołówstwem, przyznającą dodatkową moc sankcyjną w odniesieniu do ICRW.

Ocal Wielorybyedytuj

Kultura popularna w drugiej połowie XX wieku zaczęła akceptować wieloryby i delfiny jako interesujące, zabawne i inteligentne. Od oryginalnych atrakcji turystycznych w Marineland do gigantycznych parków rozrywki SeaWorld, uwięzione delfiny i orki (orki) stały się atrakcjami gwiazd. W serialu telewizyjnym z lat 60., Flipper, zagrała postać Lassie-jak delfin, który zaprzyjaźnia się z młodym chłopcem i wykonuje wyczyny inteligencji, często ratując dzień. W powieści dzień delfina z 1967 roku, która zainspirowała film z 1973 roku, delfiny wyszkolone do mówienia po angielsku, które pomagają ocalić świat przed zniszczeniem nuklearnym. W 1970 roku biolog i ekolog Roger Payne nagrał i wyprodukował popularny album Songs of the Humpback Whale, po odkryciu w 1967 roku (wraz ze Scottem Mcvayem) Piosenki wielorybów wśród humbaków.

wraz z rosnącą popularnością zabawnych waleni pojawiły się informacje, a nawet ostrzeżenia o zagrożeniach dla tych uwielbianych zwierząt. W 1966 Scott McVay po raz pierwszy ujawnił sytuację wielorybów w swoim artykule „The Last Of The Great Whales” dla Scientific American, a dwa lata później „Can Leviathan Long Endor so Wide A Chase?”w Historii Naturalnej. Joan McIntyre (która później założyła projekt Jonah w 1972 roku) zarówno celebrowała wieloryba, jak i potępiła wielorybnika w publikacji Mind in the Waters z 1974 roku. W 1975 roku Audubon poświęcił wielorybom cały numer zatytułowany ” Vanishing Giants.”W latach 1968-1976″ The Underworld of Jacques Cousteau ” włączał film o wielorybach, delfinach i innych ssakach morskich jako temat telewizji edukacyjnej. W 1977 roku National Geographic wyemitowało „The Great Whales” ze scenami zabijania wielorybów.

wkrótce na naklejkach na zderzaki, ulotkach, koszulkach i petycjach zaczęły pojawiać się słowa „ocalić wieloryby”. W tym celu powstały grupy zajmujące się ochroną środowiska, w tym zarówno przeciętni obywatele, jak i radykałowie społeczni, których pomysły na odpowiedź były bardzo zróżnicowane. Pierwszym z nich było American Cetacean Society, które powstało w 1971 roku, a wkrótce potem Whale Center i Connecticut Cetacean Society. Do ruchu dołączyły również znane organizacje ekologiczne, takie jak World Wildlife Fund, National Wildlife Federation, Humane Society of the United States, Sierra Club i National Audubon Society.

organizacja ekologiczna Greenpeace powstała na początku lat 70.jako odgałęzienie Sierra Club. W 1975 roku Greenpeace rozpoczął swoją pierwszą kampanię przeciwko wielorybnictwu, aktywnie zwalczając radzieckie floty wielorybnicze na północnym Pacyfiku. Dwa lata później grupa członków Greenpeace utworzyła Sea Shepherd Conservation Society, aby chronić życie morskie, stosując radykalne metody bezpośredniego działania.

Akcja bezpośrednia: Rosjaedytuj

Grupa ekologiczna Greenpeace była pionierem działań przeciwko wielorybnictwu w formie akcji bezpośredniej. Paul Spong, nowozelandzki naukowiec, który kiedyś badał inteligencję orków i przyjaciel kanadyjskiego pisarza Farleya Mowata, pomógł przekonać ówczesnego dyrektora Greenpeace, Roberta Huntera, że organizacja powinna skonfrontować się z rosyjskimi wielorybnikami na Pacyfiku. Spong, pod przykrywką naukowca badającego kaszaloty, zdobył istotne informacje na temat współrzędnych flot wielorybniczych z Biura Statystyki wielorybnictwa w Norwegii. Dzięki tej informacji Greenpeace wypłynął na pokładzie Phyllis Cormack, nazwanego na cześć żony jego pierwotnego właściciela.

27 czerwca 1975 roku członkowie kanadyjskiego Greenpeace podjęli pierwszą w historii bezpośrednią akcję przeciwko wielorybnikom, którzy aktywnie wielorybili w pobliżu Mendocino Ridge około 40 mil na zachód od Kalifornii. Działacze Greenpeace nawigowali małymi nadmuchiwanymi łodziami Zodiac pomiędzy rosyjskimi wielorybnikami floty Dalniy Wostok a ściganymi wielorybami. Taktyka ta miała na celu uniemożliwienie artylerzystom z wielorybnika strzelania z armaty harpoon z powodu ryzyka przypadkowego trafienia i zranienia jednego z Działkowców. Jednak rosyjski statek „Vlastny” wystrzelił bezpośrednio nad głowami Roberta Huntera i aktywisty Paula Watsona. Wydarzenie zostało sfilmowane przez Greenpeace, a następnie wyemitowane w Stanach Zjednoczonych przez CBS Evening News z Walterem Cronkite i innymi dużymi sieciami telewizyjnymi. Aktywiści nie byli w stanie powstrzymać rosyjskich wielorybników, ale emisja tego wydarzenia w telewizji była znacząca w podnoszeniu świadomości społecznej poprzez umieszczenie ruchu Save the Whales na pierwszej stronie wiadomości po raz pierwszy.

wieloryb wahał się i górował nieruchomo nad nami. Spojrzałem w górę obok oszlifowanych sześciocalowych zębów w ogromne oko, oko wielkości mojej pięści, oko, które odzwierciedlało inteligencję, oko, które mówiło bez słów o współczuciu, oko, które informowało, że ten wieloryb może rozróżniać i rozumieć, co próbowaliśmy zrobić…Tego dnia wiedziałem emocjonalnie i duchowo, że moja lojalność wobec wieloryba leży przede wszystkim nad interesami ludzi, którzy mogą ich zabić.

Paul Watson

w połowie lipca 1976 roku kanadyjski Greenpeace wysłał nowo nabyty statek, były Saper o nazwie James Bay, aby ponownie skonfrontować się ze statkiem fabrycznym Dalniy Wostok i jego flotą łapaczy. Aktywiści znaleźli rosyjskich wielorybników w połowie drogi między Kalifornią a Hawajami. Tym razem jednak wielorybnicy nie wystrzelili swoich armat harpunowych. Zamiast tego rosyjska flota wycofała się, a Greenpeace ścigał wielorybników przez dwa dni i noce, zanim został zmuszony do powrotu na Hawaje w celu tankowania. Po uzupełnieniu paliwa i zapasów, działacze ponownie znaleźli i zakłócili rosyjską flotę i ścigali wielorybników na północ, na ile było to możliwe.

pod koniec lipca 1977 roku Zatoka Jamesa ponownie znalazła rosyjskich wielorybników na Pacyfiku. Tym razem statek fabryczny „Władywostok”, siostrzany statek „Wostok” i jego flota „catcher” napotkały około 700 mil od wybrzeży Kalifornii. Aktywiści sfilmowali wielorybników w pracy i udokumentowali zabieranie przez Rosjan niewymiarowych wielorybów. Ponownie użyto taktyki ludzkiej bariery, ale wielorybnicy ostrzelali aktywistów.

nowo utworzona Hawajska organizacja Greenpeace dołączyła do kampanii na Pacyfiku przeciwko rosyjskim wielorybnikom z szybkim byłym ścigaczem Ohana Kai. Działacze znaleźli flotę Wostok 1000 mil na północ od Hawajów. Z większą szybkością Ohana Kai ścigała Wostok, który zaprzestał wielorybnictwa podczas pościgu. Po tygodniu grupa aktywistów wkroczyła na Wostok z propagandą przeciw wielorybniczą dla załogi. Pod koniec lata Władywostok zaprzestał połowu wielorybów na kolejny tydzień, a następnie został zatopiony przez aktywistów.

Project Jonah: AustraliaEdit

przez kilka lat, aż do września 1977 roku, organizacja ekologiczna Project Jonah prowadziła kampanię przeciwko wielorybnictwu w Australii poprzez lobbing, podnoszenie świadomości społecznej i zwiększanie wewnętrznej presji na rząd australijski, aby zamknął ostatnią stację wielorybniczą, Cheyne Beach Whaling Station. Francuski działacz, Jean-Paul Fortom-Gouin, był pod wrażeniem działań Greenpeace na północnym Pacyfiku i zdecydował się na bardziej agresywne podejście.

Fortom-Gouin sfinansował operację i nazwał swoją grupę, w skład której wchodził Robert Hunter z Greenpeace, Koalicja wielorybów i delfinów (Fortom-Gouin finansował również w dużej mierze akcję Greenpeace-Hawaje przeciwko rosyjskim wielorybnikom). Wcześniej współpracował z australijskim projektem Jonah, podczas gdy dwa miesiące wcześniej pełnił funkcję oficjalnego przedstawiciela Panamy na spotkaniu IWC w Canberze.

próby interwencji przeciwko wielorybnictwu w Australii nie poszły gładko. W mieście gang motocyklistów zwany „Bożym śmieciem”, którego członkowie byli również zatrudnieni przy rzeźbie wielorybów, nękał demonstrantów. Grupa aktywistów nie zdołała zorganizować dużego statku-matki, aby wesprzeć ich zodiaki, ponieważ ścigali wielorybników dziesiątki mil na wody wypełnione rekinami w małych pontonach przewożących ładunki nadmiaru paliwa. Firma wielorybnicza wyprowadziła nawet media na własne łodzie po kilku dniach przygotowania reporterów i wyjaśnienia korzyści z wielorybnictwa. Gdy aktywiści próbowali dostać się między wielorybników a ich cele, artylerzyści ostrzelali zodiaki, co skutkowało kilkoma bliskimi wezwaniami ich załóg. Ostatecznie akcja nie uratowała ani jednego wieloryba.

jednak dzięki długofalowym wysiłkom lobbingowym i edukacyjnym Project Jonah Australijska opinia publiczna przeciwko wielorybnictwu została oszacowana na około 70 procent. W rzeczywistości Phoebe Fraser, młoda córka premiera Malcolma Frasera, nosiła odznakę „Save The Whale” podczas kampanii wyborczej. Premier powołał niezależne dochodzenie, które w 1978 zaleciło Australii zakazanie wielorybnictwa, zakaz wszelkiej produkcji i importu produktów z wielorybów oraz zmianę swojej polityki w celu przeciwstawienia się wielorybnictwu w kraju i na arenie międzynarodowej. Australia stała się krajem anty-wielorybniczym.

śledztwo: pirackie wielorybyedytuj

obserwator pozarządowy IWC zainteresował się niewidzialnymi operacjami wielorybniczymi prowadzonymi przez prywatne interesy poza organem regulacyjnym. Dzięki międzynarodowej sieci kontaktów i przy pomocy finansowej organizacji ekologicznych, Nick Carter prześledził dokumenty ubezpieczeniowe, własności, fakturowania, importu i eksportu i wiele innych. Jego zdecydowane badania odkryły dowody nieuregulowanego wielorybnictwa na masową skalę, które ekolodzy nazywają „pirackim wielorybnictwem”.

jeden z pirackich wielorybników w szczególności reprezentował najgorszy z nieuregulowanego przemysłu wielorybniczego. Dowody Cartera ujawniły MV Sierra jako napędzany silnikiem wysokoprężnym Hybrydowy statek łowiecko-fabryczny polujący na całym Atlantyku z naruszeniem wielu przepisów krajowych i całkowicie bez względu na międzynarodowe przepisy dotyczące wielorybnictwa. Nazwa statku (Robert W. Vinke, MV Run, MV Sierra) i jego własność (firmy z Holandii do Norwegii, Liechtensteinu, Bahamów, RPA i Panamy) zmieniały się kilkakrotnie, a także jego port macierzysty (różne porty europejskie i afrykańskie) i bandery wygody (Holenderski, bahamski, Sierra Leone, somalijski, cypryjski). Sierra nielegalnie uprawiała wielorybnictwo na obszarach zabronionych przez IWC, ścigano na Bahamach i w RPA, zabroniono wstępu do portów kontrolowanych przez Brytyjczyków i nie tylko. Harpunowała krytycznie zagrożone gatunki, niewymiarowe wieloryby, matki i karmiące cielęta, niezależnie od pory roku, bez licencji i bez zgłaszania swoich działań.

aby zmaksymalizować zyski, międzynarodowa załoga Sierra (która nawet zorganizowała bunt, w wyniku którego jeden Norweski kapitan został ranny i uwięziony w Angoli) używała zimnych harpunów bez drogich wybuchowych końcówek, co przedłużało cierpienie zwierzęcia i często trzymało tylko najlepsze kawałki mięsa, jednocześnie wyrzucając większość zwłok wieloryba. Projekt samego okrętu, hybrydy catcher-factory wraz z zamrażarkami do przechowywania mięsa, umożliwił Sierra operowanie w opłacalny sposób bez dużej floty, która przyciągałaby uwagę.

w październiku 1975 roku Carter opublikował raport śledczy komisarzom i obserwatorom IWC oraz międzynarodowym mediom informacyjnym. Norweski bank Forrentningsbanken został ujawniony jako właściciel, co spowodowało natychmiastową zmianę na Beacon-Sierra Ltd.. Japońska firma Taiyo Fishing Company została powiązana z kopiami kontraktu z Sierra na produkcję mięsa, zdjęciami i nazwiskami japońskiej załogi na pokładzie Sierra oraz zdjęciami ładunku fałszywie oznaczonego ” świeże mrożone mięso wieloryba. Produce of Spain ” przetransportowany na japoński statek towarowy.

„…wieloryby i tak są skończone.”

Andrew M Behr, dyrektor Sierra Fishing Company, w wywiadzie udzielonym londyńskiemu obserwatorowi

Nick Carter został oficjalnie uznany przez Program Narodów Zjednoczonych ds. środowiska (UNEP) za jego rolę śledczą w ujawnianiu pirackiego wielorybnictwa, a także innego nielegalnego handlu dziką fauną po jego śmierci w 2000 roku. W 1997 r. otrzymał Nagrodę Goldmana i został wysoko oceniony w swoim kraju i na arenie międzynarodowej wśród konserwatorów.

jednak w latach 70. pirackie wielorybnictwo kontynuowano pomimo publicznego ujawnienia, A Sierra nie została zatrzymana, dopóki nie doszło do fatalnej konfrontacji z innym działaczem przeciwko wielorybnictwu, Paulem Watsonem.

Akcja bezpośrednia: Islandiaedytuj

Allen Thornton, kanadyjski aktywista, wyjechał do Anglii w 1976 roku, aby założyć europejską firmę Greenpeace. Jego wysiłki związane ze zbieraniem funduszy przyniosły hojne darowizny od komika Spike ’ a Milligana i The Beatles. W 1977 roku pomógł założyć Greenpeace-UK. Kolejne biura Greenpeace powstały we Francji, Holandii, Niemczech i Danii. Aktywista Greenpeace, David McTaggart, objął ogólne kierownictwo Greenpeace International. W 1978 roku statek Greenpeace, Rainbow Warrior, został użyty do konfrontacji z islandzkimi wielorybnikami na północnym Atlantyku.

w kampanii 1978 roku Rainbow Warrior spędził miesiąc bez incydentów ingerując w operacje wielorybnicze na wodach islandzkich.

podczas zatapiania Hvalur w 1986 roku działacze Sea Shepherd Conservation Society zatopili dwa niezamieszkałe statki wielorybnicze, hvalur 6 i hvalur 7, oraz sabotowali stację przetwarzania wielorybów w Hvalfjörður.

bezpośrednia akcja: wieloryb piratówedytuj

po odłączeniu się od Greenpeace, aktywista Paul Watson, dzięki finansowaniu i wsparciu Cleveland Amory (założyciela Fund for Animals), nabył 779-tonowy trawler głębinowy i zmienił nazwę na Sea Shepherd. Dziób statku został wzmocniony wieloma tonami betonu i wyruszył na północny Atlantyk, aby stawić czoła niesławnemu pirackiemu wielorybnikowi, Sierra.

Craig Van Note Z Monitor Consortium (Grupa organizacji zajmujących się ochroną przyrody z siedzibą w Waszyngtonie) przekazał Watsonowi istotne informacje na temat lokalizacji Sierra z globalnej sieci źródeł.

15 lipca 1979 roku Sea Shepherd znalazł Sierra w pobliżu Porto w Portugalii i ścigał wielorybnika do portu Leixoes. Sierra udawała, że wchodzi do portu, jakby dokuła i unikała dalszej konfrontacji. Gdy jednak Sea Shepherd wszedł do portu, Sierra odwróciła się i uciekła, pozostawiając Watsona do czynienia z portugalskimi pilotami portowymi, którzy weszli na pokład statku, aby ją poprowadzić, i urzędnikami portowymi, którzy planowali zatrzymać statek aktywistów. Czternastu członków załogi nie chciało kontynuować, a Watson zostawił ich na brzegu, zabierając Sea Shepherd z załogą złożoną z trzech osób za Sierra.

kiedy Watson dogonił Sierrę, uruchomił betonowy łuk i staranował pirackiego wielorybnika. Pierwsze uderzenie wylądowało na dziobie Sierra w nieudanej próbie strącenia pistoletu harpoon. Podczas drugiego i ostatniego ciosu Sea Shepherd staranował Sierra w środku, pozostawiając dużą ranę w kadłubie pirackiego wielorybnika. Pomimo uszkodzeń, Sierra była w stanie utykać z powrotem do Leixoes, ale potrzebne były setki tysięcy dolarów i miesiące napraw, aby statek znów stał się godny morza. Sea Shepherd próbował uciec, ale szybko spotkał się z portugalskim niszczycielem i eskortował z powrotem do portu. Watson został na krótko aresztowany i decyzją portugalskiego sądu zagrożony utratą statku. Po kilku miesiącach prób uwolnienia Sea Shepherda i kradzieży jego cennego sprzętu, Watson i inżynier Peter Woof zatopili statek, aby zapobiec wpadnięciu w ręce wielorybników.

wymieniliśmy statek na statek, ale to był wielki handel, ponieważ wymieniliśmy nasz statek również za życie setek wielorybów, które zostaną oszczędzone z Sierra.

Paul Watson

w lutym 1980 roku, gdy Sierra została prawie całkowicie naprawiona i przystosowana do kontynuowania wielorybnictwa, nieznani sabotażyści zatrudnieni przez Sea Shepherd Conservation Society użyli magnetycznych min kulkowych, aby wysadzić dziurę w jej boku i zatopić pirackiego wielorybnika w porcie w Lizbonie, trwale kończąc jej karierę.

jednak Sierra nie była jedynym pirackim statkiem wielorybniczym na świecie. Dalsze wysiłki Nicka Cartera, oprócz dochodzeń prowadzonych przez Greenpeace i inne grupy, ujawniły również pirackich wielorybników w Ameryce Południowej, którzy przeprowadzili operację w Brazylii, oznaczoną przez ekologów jako „Japońska Kolonia wielorybnicza”. W Chile wielorybnik działający w służbie panamskiej firmy frontowej prowadził przybrzeżne wielorybnictwo. W Peru trzy pirackie wielorybniki polowały przez cały rok. Gdzie indziej na Tajwanie cztery pirackie statki wielorybnicze zabierały wieloryby z Morza Południowochińskiego, a inne z Korei pracowały na Morzu Japońskim. W każdym przypadku odkryto powiązania z japońskimi firmami (szczególnie Taiyo Gyogyo).

oskarżenie: RPA Edytuj

w kwietniu 1979 Colin Eglin, przywódca południowoafrykańskiej opozycji, wezwał rząd do zbadania pirackiego wielorybnictwa, podczas gdy Andrew Behr (właściciel Sierra i innych pirackich wielorybników) zaprzeczył jakimkolwiek powiązaniom z takimi działaniami. Jednak w tym samym czasie dwa panamskie statki wielorybnicze, Susan i Theresa (każdy nazwany na cześć córek Behra), zostały przekształcone w Hybrydowe statki chwytające, podobnie jak Sierra, przez południowoafrykańskiego stoczniowca.

dziennikarz Cape Times, Stephen Wrottesley, również odkrył, że Sierra Fishing Company wynajmuje nową załogę w rejonie Kapsztadu, a inny statek, MV Fisher (wcześniej MV Yashima Maru), był również remontowany do połowu wielorybów i został zarejestrowany w Panamie. Nick Carter, jego kolega Nan Rice i wielu innych konserwatorów osobiście namawiali Colina Eglina do działania, podczas gdy międzynarodowe organizacje ekologiczne naciskały na rząd w celu oficjalnego dochodzenia. Kiedy władze portowe nakazały wszystkim Południowoafrykańczykom oderwanie się od rybaka, zagraniczna załoga zabrała statek na Wyspy Kanaryjskie i przemianowano go na „Astrid”. Wkrótce potem Sea Shepherd Conservation Society rozdało plakaty poszukiwane reklamujące nagrodę w wysokości 25 000 dolarów każdemu, kto ją zatopi. Andrew Behr przeniósł się wraz z rodziną do Anglii, a Susan i Theresa zostali zajęci w wyniku śledztwa. Legalna Bitwa o uwolnienie okrętów nie powiodła się, a lata później dwa pirackie wielorybniki zostały użyte do ćwiczeń celowania i zniszczone przez południowoafrykańską Marynarkę Wojenną.

działanie bezpośrednie: Hiszpaniaedit

Industria Ballenera SA (IBSA) była jedyną hiszpańską spółką wielorybniczą, która działała przy wsparciu rządu i bez ograniczeń wynikających z przepisów międzynarodowych, ponieważ Hiszpania nie była członkiem IWC. Jednak w wyniku skandalu w Sierra i rosnącej presji ze strony USA, 5 lipca 1979 roku Japonia oficjalnie zakazała importu mięsa wielorybiego od członków spoza IWC. Zgodnie z przewidywaniami Hiszpania dołączyła do IWC na początku kolejnego dorocznego spotkania i nadal wysyłała mięso wielorybów do Japonii.

w grudniu 1979 roku doszło do dwóch eksplozji w porcie Corbubión (Galicja, Hiszpania), ale tamtejsze statki wielorybnicze nie zostały uszkodzone. Następnie 27 kwietnia 1980 roku wielorybniki Ibsa i I Ibsa II zostały zatopione w porcie Marin przez nieznanych sabotażystów wynajętych przez Sea Shepherd Conservation Society z minami limpet w sposób podobny do zatonięcia Sierra.

później 17 czerwca 1980 roku aktywiści Greenpeace na pokładzie Rainbow Warrior skonfrontowali się ze statkiem wielorybniczym Ibsa III, ponownie wysyłając zodiaki do manewru między wielorybnikami a wielorybami. Po kilku godzinach ingerencji okręty Hiszpańskiej Marynarki Wojennej przybyły w pościg i ostatecznie weszły na pokład okrętu Greenpeace. Załoga aktywistów została formalnie aresztowana, a „Rainbow Warrior” skonfiskowana pomimo twierdzeń, że incydent miał miejsce na wodach międzynarodowych.

postawiony przed sądem wojskowym kapitan Rainbow Warrior, Jonathan Castle, odmówił zapłaty 142 000 dolarów grzywny (1 200 000 peset), a statek był przetrzymywany w porcie wojskowym o Ferrol. Władze hiszpańskie unieruchomiły okręt, usuwając blok ciągu z silnika. Jednak przez pięć miesięcy członkowie Greenpeace utrzymywali statek w stanie zdatnym do żeglugi, podczas gdy tajny wysiłek był podejmowany w celu znalezienia nowego bloku ciągu. Część zastępcza została znaleziona, przemycona do Hiszpanii i przeszła obok hiszpańskich strażników przez członków Greenpeace śmiejących się i zachowujących się tak, jakby wracali z bójki picia. Ostatecznie 8 listopada Tęczowy Wojownik uciekł pod osłoną ciemności podczas zmiany warty. Hiszpańska Marynarka Wojenna nie była w stanie (lub nie chciała) odnaleźć i odbić aktywistów, którzy zostali powitani w Jersey 11 listopada przez wiwatujące tłumy. Później, 15 listopada, okręt dotarł ostatecznie do Amsterdamu, jej bazy.

w 1981 roku Hiszpańska Socjalistyczna Partia Robotnicza sponsorowała projekt, który od dawna był wspierany przez zorganizowany lobbing środowiskowy, aby zmusić hiszpańskich delegatów IWC do głosowania za moratorium i natychmiastowym wstrzymaniem wielorybnictwa. Wniosek został przyjęty 16 grudnia tego samego roku przytłaczającą większością głosów.

Sanctuary: Indian Oceanedytuj

w 1979 wpływy ekologów zostały zrealizowane w ramach członkostwa w Międzynarodowej Komisji wielorybniczej przez państwo Seszeli. Dr. Sidney Holt, znany biolog morski i były członek Komitetu Naukowego IWC (jeden z „Trzech Mędrców”), wyobrażał sobie oceaniczne schronienie dla wielorybów. Towarzysz Holta, Lyall Watson, szanowany pisarz przyrodniczy na Seszelach, nawiązał kontakt z prezydentem kraju, Albertem Rene. Mały kraj wyspiarski dołączył do IWC, a Holt obserwował z miejsca obserwatora organizacji pozarządowej, gdy Lyall Watson poprowadził delegację Seszeli do zaproponowania i pomyślnego utworzenia Sanktuarium wielorybów na Oceanie Indyjskim.

jednak zwycięstwo ekologiczne nie odbyło się bez kosztów. Japonia odpowiedziała w 1980 r., kończąc program dotacji dla Seszeli na statek badawczy i szkoleniowy w dziedzinie rybołówstwa. List japońskiego ambasadora wyjaśnił, że dotacja ta nie zostanie rozszerzona na mały naród wyspiarski ze względu na jego pozycję w Międzynarodowej Komisji wielorybniczej i stwierdził, że decyzja ta zostanie odwrócona, jeśli postawa rządu Seszeli zmieni się na IWC. Co zaskakujące, Maxine Ferrari, Minister Rozwoju i planowania Seszeli, szybko odrzuciła i potępiła działania Japonii. 9 stycznia 1981 roku Sumi Maru No. 25, Japoński kuter rybacki, został skonfiskowany podczas połowów na wodach Seszeli i ukarany grzywną w wysokości 115 000 dolarów. W kwietniu 1982 roku premier Japonii Zenko Suzuki zaoferował Seszelom pakiet pomocy w wysokości 40 milionów dolarów, który ostatecznie również został odrzucony.

w tym konkretnym przypadku Ministerstwo Spraw Zagranicznych z żalem zauważa, że rząd japoński, wyrażając irytację pozytywnym stanowiskiem Seszeli w IWC, nie wziął pod uwagę masowej i drapieżnej eksploatacji zasobów rybołówstwa Seszeli przez japońską flotę rybacką w ostatnich latach. Udostępnienie Seszelom japońskiej zaawansowanej technologii w celu uporządkowania bałaganu pozostawionego przez japońskich rybaków stanowiłoby skromną formę restytucji.

Mofa na Seszelach

Inwazja: Syberiaedytuj

Sowieci uznali, że najlepszym sposobem prowadzenia polowania na własne potrzeby jest użycie jednego nowoczesnego statku wielorybniczego, Zevezdny, do połowu wielorybów w imieniu tubylców syberyjskich. Zamiast średnio 10 do 30 wielorybów historycznie deklarowanych w ciągu jednego roku, po 1955 roku kontyngent wzrósł do prawie 200 wielorybów szarych, a międzynarodowi obserwatorzy nie zostali dopuszczeni.

9 sierpnia 1981 Paul Watson poprowadził nową załogę na pokładzie Sea Shepherd II Z Nome na Alasce na wody terytorialne Związku Radzieckiego. Kiedy aktywiści dotarli do sowieckiej stacji wielorybniczej Loren, szybko odkryli, że operacja wielorybnicza została poświęcona produkcji paszy dla komercyjnej fermy norek, wraz z nie-aborygeńskimi blond włosami, niebieskookimi rosyjskimi robotnikami. Udało im się sfilmować i sfotografować stację wielorybniczą. Dowody zostały później przekazane Kongresowi. Działacze wkrótce uciekli przed wojskami rosyjskimi, w tym śmigłowcowymi kanonierkami i niszczycielami, ale zdołali uciec na wody Amerykańskie.

18 lipca 1983 roku Greenpeace wkroczyło na Syberię podczas Tygodnia dorocznej konferencji IWC. Greenpeace wylądował również na stacji wielorybniczej w Loren. Rosjanie nie mieli jednak ponownie dać się zaskoczyć. Żołnierze i policja aresztowali siedmiu, którzy dotarli na ląd. Rainbow Warrior był również ścigany przez okręty wojenne i helikoptery i po sześciogodzinnej Gehennie bezpiecznie wrócił do USA.

aktywiści Greenpeace byli przetrzymywani przez kilka dni przed zorganizowaniem transferu z amerykańską delegacją pod przewodnictwem Nome, burmistrza Alaski, Leo Rasmussena. Na granicy amerykańsko-rosyjskiej w Cieśninie Beringa „Rainbow Warrior” pokojowo spotkał się z rosyjskimi okrętami wojennymi, aby odzyskać swoją załogę. Rasmussen dał Sowietom przycisk „Kocham Nome” i wrócił z aktywistami na pokładzie zodiaku Greenpeace.

: ChileEdit

w styczniu 1979 śledczy z Greenpeace, Campbell Plowden, uniknął aresztowania przez chilijską Dina (tajną policję), zbierając informacje, w tym dowody fotograficzne, na temat operacji wielorybniczej w San Vicente, Chile|. W 1981 roku dwóch kolejnych aktywistów Greenpeace potajemnie badało chilijskie wielorybnictwo przybrzeżne. Znaleźli flotę trzech przestarzałych statków wielorybniczych, które były w stanie wylądować tylko 77 wielorybów w 1976 roku, ale zwiększyły kontyngent do 500 w 1978 roku.

Greenpeace odkrył japońską inwestycję w chilijskie wielorybnictwo, w tym Hybrydowy statek łapacz-fabryka, początkowo nazwany Orient Maru NO. 2, następnie przemianowany na Paulmy Star III, a w 1980 roku na Juan 9. Chociaż zakazano sprzedaży sprzętu do połowu wielorybów osobom niebędącym członkami, dokumenty eksportowe ujawniły, że statek wielorybniczy był fałszywie wymieniony jako trawler krewetkowy, zanim Chile dołączyło do IWC. Wielorybnicy konsekwentnie łamali przepisy IWC, w tym polowania poza sezonem i zabijanie gatunków chronionych. W 1984 roku pękł wał napędowy „Juan 9”, co spowodowało kłopoty finansowe, które skłoniły wierzycieli do przejęcia statku w następnym roku.

śledztwo: Chiny (Tajwan)Edytuj

w 1979 i 1980 roku aktywiści Greenpeace zebrali dowody na pirackie operacje wielorybnicze na Morzu Południowochińskim i odkryli regionalny, nieuregulowany handel wielorybim mięsem, który pociąga za sobą Tajwan (Chiny), Koreę Południową i Japonię. Mieszkańcy Tajwanu zaprzeczyli istnieniu pirackich wielorybników, A Japonia zaprzeczyła importowi mięsa wielorybiego z Tajwanu. Jednak śledczy odkryli cztery (dawniej japońskie) statki wielorybnicze (Sea Bird, Sea Flower, Chi Hsin, Chu Feng) z tajwańskimi załogami, japońskimi oficerami i panamskimi flagami.

dochodzenie kontynuowano na japońskim rynku Tsukiji, gdzie Campbell Plowden i Rebecca Clark znaleźli mięso wieloryba pakowane przez Marine Enterprises Co. Ltd (południowokoreańskie Przedsiębiorstwo-przykrywka), które pierwotnie pochodziło z Tajwanu. W 1979 roku Japonia zgłosiła import 1800 ton mięsa wielorybiego z Korei Południowej, ale Koreańczycy zgłosili eksport tylko 400 ton. Doprowadziło to Plowdena i Clarka do zakładu przetwórczego Marine Enterprises, aby zebrać dowód na to, że Tajwan dostarczył mięso wielorybów przepakowane jako produkt Korei do wysyłki do Japonii.

pod koniec lutego 1980 roku, zaledwie kilka dni po tym, jak ustalenia te zostały zgłoszone rządowi Stanów Zjednoczonych, japońscy agenci celni skonfiskowali 300 ton koreańskiego mięsa wielorybiego nielegalnie importowanego z Tajwanu. Rząd tajwański zareagował na groźbę sankcji ze strony USA i utratę wsparcia Japonii konfiskując pirackie statki wielorybnicze.

akcja bezpośrednia: PeruEdit

w lutym 1978 roku zagrożony płetwal błękitny wypłynął na brzeg w pobliżu miasta Conchan w Peru i zmarł z powodu ogromnych ran harpunowych, jak patrzył peruwiański konserwator Felipe Benavides.

peruwiański oddział japońskiego Rybołówstwa Taiyo, znany jako Victoria del Mar, obsługiwał trzy przybrzeżne statki wielorybnicze (Victoria 1, 2 i 7) ze stacją brzegową w Paita. W 1982 roku Greenpeace wysłał tęczowego wojownika. 13 grudnia kilku aktywistów Greenpeace weszło na pokład Victoria 7 i przykuło się do armaty harpoon. Dzień później peruwiańscy marines przecięli łańcuchy i aresztowali protestujących.

działaczom Greenpeace groziły zarzuty piractwa. Jednak wielu Peruwiańczyków protestowało w ich imieniu, w tym Felipe Benavides, który sprzeciwiał się wielorybnictwu przez prawie 30 lat. Po kilku dniach aktywiści zostali zwolnieni z grzywną w wysokości 3000 dolarów, a dwa tygodnie później również z Rainbow Warrior. Pomimo ciągłego protestu i międzynarodowej presji dyplomatycznej, Peru kontynuowało wielorybnictwo do 1986 roku.

zakaz prowadzenia działalności komercyjnejedytuj

	IWC stwierdza, że zakaz wielorybnictwa (od 1986)		IWC Państwa z wielorybnictwa Aborygenów
	Państwa IWC z komercyjnym wielorybnictwem		państwa niebędące IWC z wielorybnictwem Aborygenów
	Państwa Nie-IWC z komercyjnym wielorybnictwem		państwa niebędące IWC bez wielorybnictwa

po wyrośnięciu w 1979 roku IWC ustanowiła Rezerwat wielorybów na Oceanie Indyjskim jako praktyczny środek ochrony. Trzy lata później, w 1982 r., IWC przyjęła moratorium na komercyjne wielorybnictwo, które weszło w życie w 1986 r.i pozwoliło na prowadzenie badań naukowych dotyczących wielorybnictwa. Kiedy Japonia wznowiła polowania na wieloryby pod auspicjami programu badawczego, niektóre kraje i organizacje zwalczające wielorybnictwo skrytykowały lukę moratorium za kontynuowanie komercyjnego połowu wielorybów. 31 marca 2014 roku Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że Japonia musi zaprzestać połowów wielorybów na Antarktydzie.

w 1994 roku IWC utworzyło Southern Ocean Whale Sanctuary na Antarktydzie w celu ochrony wielorybów na ich terenach lęgowych. Dwa dodatkowe sanktuaria zostały zaproponowane w 1998 roku przez anty-wielorybnicze narody, ale nie uzyskały wystarczającej liczby głosów w IWC.

Sea Shepherd ’ s RV Farley Mowat, zadokowany w Melbourne przed wyruszeniem w pościg za japońską flotą wielorybniczą w 2005 roku.

Współczesne konfliktyedytuj

w ciągu ostatniej dekady, podczas gdy na forum IWC dyskutowano i dyskutowano na temat pro – i anty-wielorybniczych Narodów, prywatni aktywiści zorganizowali szereg protestów przeciwko komercyjnemu wielorybnictwu. W szczególności Greenpeace i Sea Shepherd Conservation Society kontynuują oddzielne kampanie bezpośrednich działań przeciwko polowaniom na wieloryby prowadzone przez Norwegię, Islandię i Japonię. Obaj prowadzą również kampanie medialne i inne działania publiczne mające na celu podniesienie świadomości. Każda organizacja krytykuje drugą za odmienną filozofię aktywistów, a każda z nich otrzymuje krytykę zarówno ze strony krajów pro-jak i anty-wielorybniczych.

napięcie wzrosło w ciągu ostatnich kilku lat podczas konfrontacji Sea Shepherda z japońskimi statkami wielorybniczymi w whale sanctuary u wybrzeży Antarktydy. W 2008 roku serial dokumentalny wojny wielorybów rozpoczął kręcenie tych konfrontacji, przynosząc trochę światła obu stronom kontrowersji. W tym samym roku dwóch protestujących z Greenpeace zostało aresztowanych w Japonii za śledztwo w sprawie mięsa wielorybów. – Rządy Australii i Nowej Zelandii, które są odpowiedzialne za Ratownictwo morskie na obszarze, na którym zwykle prowadzone jest polowanie na wieloryby, wielokrotnie wzywały obie strony do osłabienia swoich reakcji.”

niedawno rząd australijski, jako członek IWC przeciwko wielorybnictwu, wyznaczył termin na listopad 2010 r., aby powstrzymać Japońskie wielorybnictwo na Oceanie Południowym lub zmierzyć się z międzynarodowym wyzwaniem prawnym. Jednak zakaz IWC dotyczący komercyjnego połowu wielorybów jest przedmiotem debaty i może zostać uchylony do końca 2010 r. W kompromisie mającym na celu zakończenie impasu między narodami zwalczającymi wielorybnictwo a krajami wielorybniczymi, takimi jak Norwegia, Islandia i Japonia, IWC zezwoliłaby na ograniczone polowania komercyjne. Propozycja IWC spotkała się z natychmiastową krytyką ekologów, którzy opisali ją jako ” katastrofę dla wielorybów.”