Nota wydawcy: Ten artykuł pierwotnie opublikowany na dziesięciolecie w 2011 roku. Autorem artykułu jest Benj Edwards.
los Apple zmienił się drastycznie 10 lat temu wraz z wydaniem pozornie prostego cyfrowego odtwarzacza muzyki.
23 października 2001 roku Apple
, który zapakował 5 GB pamięci muzycznej do eleganckiego białego pudełka nie większego niż talia kart.
IDG
Apple zdecydowało się zaprezentować swój przenośny cyfrowy odtwarzacz muzyczny podczas specjalnego wydarzenia, które odbyło się na kampusie Apple w Cupertino. Prasa i fani Apple spotkali się z iPodem z silnym sceptycyzmem. Eksperci otwarcie zastanawiali się, jaki biznes Apple sprzedaje gadżety muzyczne dla konsumentów. Wielu głosiło doom (nie pierwszy ani ostatni raz, kiedy przyszłość Apple była kwestionowana).
w 2004 roku iPod stał się szalenie udanym produktem dla Apple, a na jego temat pojawiły się pewne mity i legendy. Kiedy historycy za 100 lat przypomną sobie dziedzictwo Steve ’ a Jobsa, bez wątpienia wspomną o iPodzie jednym tchem. Ale podczas gdy Jobs miał integralną rolę w narodzinach iPoda, nikt nie stworzył urządzenia. Zróżnicowany zespół pracowników i kontrahentów Apple ożywił iPoda.
błysk w oku Jobsa
związek Apple z muzyką cyfrową rozpoczął się dość niewinnie, od pozornie niepowiązanych wydarzeń w 1999 roku. W tym samym roku Steve Jobs odkrył ukryty potencjał długo uśpionej technologii wynalezionej przez Apple: FireWire. Standard magistrali szeregowej umożliwiał przesyłanie danych z alarmującą prędkością w porównaniu do popularnych standardów tamtych czasów.
Apple zdało sobie sprawę, że dzięki FireWire użytkownicy komputerów Mac mogą przesyłać filmy nakręcone za pomocą kamer cyfrowych (które już używały standardu) i edytować je na swoich komputerach. Kolejna runda iMac-ów, jak zdecydował Steve Jobs, będzie zawierała porty FireWire.
Apple zwróciło się do giganta kreatywnych aplikacji Adobe o stworzenie prostej, przyjaznej dla konsumenta aplikacji do edycji filmów, ale Adobe odmówiło. To właśnie wtedy Apple zdecydowało się stworzyć iMovie i wyposażyć Mac w centrum strategii „digital hub”, w której Mac służył jako jądro wciąż rozwijającego się świata mediów cyfrowych.
pod koniec lat 90.muzyka cyfrowa stała się wielką nowością. Nielegalne udostępnianie plików Napster, w szczególności, pchnął problem w twarz wszystkim. Pomimo problemów prawnych, szybko stało się jasne dla większości w branży technologicznej, że pobierane przez Internet mp3 są przyszłością dystrybucji muzyki.
około 2000 roku Apple zdało sobie sprawę, że ma dużą dziurę w nadchodzącej strategii Digital hub, jeśli chodzi o muzykę. Aby wypełnić tę lukę, Apple wykupiło prawa do
, popularnej aplikacji odtwarzacza MP3 na Maca i zatrudniło trzech jego twórców do pracy w Apple. Jeden z tych ludzi, Jeff Robbin, kierował rozwojem aplikacji cyfrowej muzyki pod marką Apple.
zespół robbina uprościł SoundJam i dodał funkcje nagrywania płyt CD, aby stworzyć iTunes, wydany w styczniu 2001 roku. Podobnie jak iMovie zrobił z kamkorderami podłączonymi do FireWire, zespół iTunes naturalnie starał się umożliwić użytkownikom przesyłanie utworów z iTunes do przenośnych odtwarzaczy MP3 dnia. Mieli kłopoty.
potrzeba iPoda
za każdym udanym produktem kryje się problem w poszukiwaniu rozwiązania. Inspirujący problem, w przypadku iPoda, dotyczył żałosnego stanu młodego rynku odtwarzaczy MP3 pod koniec lat 90.
przenośne odtwarzacze MP3 istniały od połowy lat 90., ale Apple odkryło, że wszyscy na rynku oferowali słabe wrażenia użytkownika. Steve Jobs miał silne określenie na takie gadżety: „gówno”. Wszyscy w Apple się zgodzili.
Odtwarzacze oparte na pamięci Flash epoki zawierały tylko płyty CD z piosenkami. Gracze na dyskach twardych posiadali znacznie więcej, ale byli stosunkowo duzi, ciężcy i mieli trudne w nawigacji interfejsy użytkownika, które nie skalowały się dobrze podczas przewijania tysięcy utworów.
co więcej, większość przenośnych odtwarzaczy multimedialnych (PMPs) używała standardu pokey USB 1.1 do przesyłania muzyki z komputera głównego do odtwarzacza, co sprawiało, że użytkownik czekał do pięciu minut, aby przesłać utwory z płyty CD. Podczas przenoszenia tysięcy utworów, czas transferu może strzelać do kilku godzin.
biorąc pod uwagę zły stan rynku PMP, Jobs zdecydował, że Apple powinno podjąć próbę stworzenia własnego odtwarzacza MP3, który dobrze grał z iTunes i mógłby potencjalnie przyciągnąć więcej klientów na platformę Mac. Przydzielił do tego zadania Jona Rubinsteina, Starszego Wiceprezesa Apple ’ a ds. sprzętu.
Rubinstein rozpoczął wstępne badania nad pomysłami, jak postępować. Od początku miał na myśli dwa składniki: szybki interfejs FireWire do rozwiązania problemu transferu i konkretny 1.8-calowy dysk twardy 5GB firmy Toshiba, który może sprawić, że urządzenie muzyczne Apple będzie mniejsze niż jakikolwiek inny odtwarzacz oparty na dysku twardym dostępny na rynku.
Większość inżynierów Apple związanych z projektami związanymi z komputerami Mac, Rubinstein szukał pomocy spoza firmy w celu dalszego określenia możliwości zastosowania odtwarzacza Apple music. Dzięki kontaktom osobistym Rubinstein usłyszał o człowieku z odpowiednimi kwalifikacjami i doświadczeniem do wykonywania tej pracy. Zadzwonił do niego w styczniu 2001.
odkrywanie możliwości
tego Styczniowego dnia Tony Fadell jeździł na wyciągu narciarskim, gdy zadzwonił telefon. Dzwonił Jon Rubinstein. Zaprosił Fadella do Apple w celu omówienia potencjalnego projektu, ale milczał o jego dokładnej naturze.
Rubinstein uważał, że Fadell jest idealnym wyborem do odkrywania opcji przenośnego odtwarzacza cyfrowego Apple dzięki bogatemu doświadczeniu fadella w zakresie ręcznego przetwarzania. Pracował w General Magic (nad systemem operacyjnym dla PDA o nazwie Magic Cap), a później w Philips Electronics, gdzie kierował rozwojem palmtopa opartego na Windows CE o nazwie Nino.
w firmie Philips Fadell dostrzegł potencjał cyfrowych odtwarzaczy audio poprzez spotkanie z Audible, internetowym sprzedawcą audiobooków, który chciał wprowadzić swoje cyfrowe produkty audio do Nino. Fadell uważał się za oddanego fana muzyki; lubił występy DJ-ów w wolnych chwilach i fantazjował o dniu, w którym nie musiał przeciągać swojej obszernej kolekcji płyt między koncertami.
zaczął się zastanawiać, czy podejście Audible może być rozwiązaniem jego problemu i burzą mózgów, w jaki sposób mógłby połączyć cyfrowe audio z muzyką. Fadell zgłębiał ten pomysł w firmie Philips, ale nie interesował się pomysłami wśród kierownictwa. Po krótkim pobycie w RealNetworks, Fadell odszedł, aby założyć własną firmę zajmującą się muzyką cyfrową o nazwie Fuse Systems.
Fuse opracował cyfrową szafę grającą, która zgrywała płyty CD na wewnętrzny dysk twardy, ale firma miała problemy z pozyskaniem funduszy w czasach, gdy kapitaliści venture capital fetyszyzowali oprogramowanie zamiast sprzętu. Fadell otrzymał telefon od Rubinsteina, gdy Fuse skończył z pieniędzmi.
Fadell rozpoczął wstępne rozmowy z Apple w lutym 2001 roku, myśląc początkowo, że Apple chce zbudować PDA. Wkrótce Apple zaoferowało Fadellowi sześciotygodniowy kontrakt jako konsultant ds. sprzętu. Tuż po podpisaniu umowy Rubinstein ujawnił prawdziwe intencje Apple.
„Apple myślało, że mogą wprowadzić lepsze na rynek i poprosili mnie o zrobienie kilku projektów” – powiedział Fadell w wywiadzie dla Macworld. „Jak można zbudować, jakie komponenty, ile by to kosztowało, i zrobić wszystkie podstawowe badania i projektowanie tego, co miało stać się iPodem.”
Apple połączyło Fadella ze stanem Ng, doświadczonym menedżerem ds. marketingu produktów Apple, aby pomóc mu poznać unikalną kulturę firmy. Podczas tego sześciotygodniowego okresu Fadell spotkał się z prawie wszystkimi, których znał w branży palmtopów, zachowując swoje prawdziwe cele w tajemnicy. Studiował produkty konkurencji i zdecydował się na potrzebę małego, ultra-przenośnego urządzenia o dużej pojemności i długiej żywotności baterii.
Fadell przygotował trzy prototypowe projekty dla potencjalnego odtwarzacza Apple music, każdy model wykonany z płyt z rdzeniem piankowym z wklejoną grafiką interfejsu. Wagi do połowu ołowiu dawały każdej makiecie przybliżoną wagę urządzenia końcowego.
„wszystko było bardzo, bardzo szorstkie” – wspomina Fadell. „Miałem tylko sześć tygodni i tylko ja naprawdę wykonywałem całą pracę.”
kiedy jego kontrakt wygasł w połowie kwietnia 2001, Fadell zaprezentował swoje prototypy kierownictwu Apple, w tym Steve ’ owi Jobsowi, na ważnym spotkaniu. Fadell celowo zaoferował Jobs 'owi dwie najmniej obiecujące makiety (jedna z nich wykorzystywałaby Pamięć flash, druga z wyjmowanym schowkiem), a trzecią ukrył pod ozdobną bambusową misą Jobs’ a trzymaną na stole w sali konferencyjnej. Jak przewidział Fadell, Jobs najbardziej lubił trzecią makietę.
podczas tego samego spotkania, starszy wiceprezes Apple ds. światowego marketingu produktów, Phil Schiller, zaprezentował makiety odtwarzacza wyposażonego w znane już koło przewijania. Schiller osobiście uważał ten pomysł za rozwiązanie kłopotliwego problemu z interfejsem w tamtym czasie.
inne odtwarzacze MP3 używały przycisków plus i minus, które poruszały się, po jednym elemencie na raz, przez listę piosenek, która byłaby uciążliwa, gdyby urządzenie mieściło tysiąc piosenek—zasadniczo trzeba byłoby nacisnąć przycisk tysiąc razy. Z kołem, szybkie przesunięcie palca będzie poruszać się po liście w dowolnym tempie użytkownik chciał-zwłaszcza, że Apple będzie szybkość przewijania przyspieszyć im dłużej obracał koło.
Steve Jobs lubił pomysły, które zobaczył i zaproponował Fadellowi pracę w Apple, aby kontynuował swoją pracę. Po okresie niepewności Fadell dołączył do Apple w kwietniu 2001 roku. Oficjalnie rozpoczął się projekt iPoda – wówczas o kryptonimie „P-68”.
formowanie zespołu
z portable music project Apple oficjalnie w biegu, Fadell musiał rozstrzygnąć harmonogram wydawniczy. Po konsultacjach z działem marketingu Apple, Fadell zdecydował, że iPod będzie dostarczany podczas świątecznych zakupów w 2001 roku, co dało mu tylko sześć miesięcy na stworzenie zespołu, opracowanie produktu, wyprodukowanie go i wypchnięcie go za drzwi.
podczas gdy Apple dominuje dziś finansowo, rok 2001 był niepewnym czasem dla firmy. Ostatni krach technologiczny pojawił się w głowach wszystkich, a Apple ledwo się załamało finansowo. Firma koncentrowała się głównie na linii komputerów Mac i miała niewiele zasobów do zaoszczędzenia na inne projekty.
Fadell wiedział, że musi szybko skończyć z iPodem, aby Apple nie zamknęło projektu; musiał uzasadnić jego istnienie jako drenaż finansowy dla firmy. Uważał również, że konkurenci pokonaliby Apple na rynku z podobnym urządzeniem, gdyby Apple nie działało tak szybko, jak to możliwe.
aby zbudować podstawowy zespół programistów iPoda, Fadell zatrudnił inżynierów ze swojej startupowej firmy, Fuse, oraz weteranów z General Magic i Philips.
„nie byliśmy w stanie zabrać innych inżynierów ani innych zasobów z innych części Apple, ponieważ byli już ograniczeni”, mówi Fadell. „Nie mogliśmy wyłączyć Maca, aby zbudować iPoda, prawda?”
Apple umieścił zespół Fadella, który składał się z około 25 stałych bywalców i różnej liczby wykonawców, w czymś, co można uznać za Syberię Apple: jednym z najstarszych, najbardziej ponurych budynków na kampusie. (Budynek był tak zniszczony, że Apple musiał wykopać zespół iPoda po kilku projektach, aby go gruntownie wyremontować.)
Otwarta przestrzeń robocza zespołu iPod stworzona dla hałaśliwego i zabawnego środowiska. Fadell opowiada o próbie napisania inicjałów w mokrym betonie na zewnątrz budynku (zostali złapani) oraz o tym, jak jeden z inżynierów przypadkowo wbił śrubokręt w baterię litowo-polimerową. Eksplodował, wywołując paskudny pożar, który wywołał wewnętrzną scenę śledztwa FBI z Apple Legal.
Opisywanie szczegółów
wraz ze zbliżającym się terminem premiery, zespół Fadella nie miał czasu na opracowanie wszystkich komponentów iPoda we własnym zakresie. Podczas gdy konstrukcja zasilacza i wyświetlacza czerpała z wiedzy Apple, serce iPoda, wyspecjalizowanego chipsetu odtwarzającego MP3, pochodziło od firmy PortalPlayer z San Jose.
firma o nazwie Fostex będzie produkować dołączone słuchawki douszne zaprojektowane przez Apple. Fadell mówi, że wkładki douszne były oczywistym wyborem, ponieważ są bardziej przenośne, trudniejsze do złamania i nie psują włosów, jak tradycyjne słuchawki.
tymczasem Jeff Robbin, programista odpowiedzialny za rozwój iTunes, rozpoczął prace nad końcówką oprogramowania iPoda. Mając tak mało czasu na debugowanie niestandardowego systemu operacyjnego, aby działał na chipsecie MP3 Portalplayera, Robbin zwrócił się o pomoc do Pixo, firmy z Cupertino, która ostatecznie dostarczyła podstawowy system operacyjny iPoda.
zespół Robbina, w skład którego wchodził projektant interfejsu Apple Tim Wasko, miał stworzyć wysoki poziom interfejsu użytkownika i oprogramowania do odtwarzania muzyki w iPodzie, a także wersję iTunes, która synchronizowałaby się z iPodem podczas uruchamiania.
oba zespoły poświęcają długie godziny na tworzenie urządzenia: 18 do 20 godzin dziennie, siedem dni w tygodniu, według Fadella, który tak odcisnął swoje piętno na jego życiu osobistym, że jego dziewczyna zerwała z nim.
podczas opracowywania iPoda firma Apple używała prototypu wielkości pudełka po butach, który umożliwiał łatwiejsze debugowanie, a jednocześnie zaciemniał ostateczny rozmiar urządzenia. Nawet w Apple nie wszyscy byli pewni wszystkich zamierzonych cech iPoda.
i jakie by to miało cechy. Podobnie jak w przypadku wszystkich swoich produktów, Apple chciał, aby iPod wyróżniał się wizualnie. Podczas gdy zespoły programistyczne i sprzętowe zniknęły, grupa projektantów przemysłowych Jonathana Ive ’ a zajęła się tworzeniem wyglądu zewnętrznego iPoda.
zewnętrzne piękno iPoda
po dziesiątkach prototypów zespół Ive zdecydował się na projekt: proste pudełko, wielkości paczki kart, ubrane w biały poliwęglanowy front, który mieści się w lustrzanej obudowie ze stali nierdzewnej.
dwa elementy zdominowały twarz iPoda: prosty prostokątny wyświetlacz i kultowe teraz kółko przewijania, które (w przeciwieństwie do późnych modeli) poruszało się fizycznie po jego obróceniu. Wygląd fizyczny iPoda bardzo przypominał
zaprojektowany przez Dietera Ramsa, jednego z bohaterów projektu Ive.
zamierzałem „szokująco neutralną” obudowę ze stali nierdzewnej i iPoda, aby odróżnić ją od świata czarno-ciemnoszarych przenośnych cyfrowych gadżetów.
iPod nie będzie miał wyjmowanych drzwiczek baterii, żadnego włącznika/wyłącznika i żadnych śrub. Apple zamknęłoby wewnętrzną technologiczną magię iPoda z dala od wścibskich rąk użytkownika, cicho przekazując prosty komunikat: to po prostu działa.
ostatnie szlify
tyle o iPodzie było dla Apple nowością. Pochodzący od firmy przyzwyczajonej do sprzedaży komputerów, Apple nie był do końca pewien, jak sprzedać Gadżet muzyczny konsumenta, który niewątpliwie byłby skierowany do innej publiczności niż Mac.
nawet etykieta na pudełku iPoda wymagała szczególnej uwagi Dla Apple: jako konsumencki Gadżet audio, iPod musiał przestrzegać innych przepisów handlowych dotyczących etykiet ostrzegawczych niż te dla komputerów Mac.
aby pomóc w tych zadaniach, Apple sprowadziło zewnętrznych ekspertów, którzy pomogliby w tworzeniu początkowej kampanii marketingowej iPoda. Jeden z tych ekspertów, niezależny copywriter Vinnie Chieco, nadał iPod ’ owi swoją nazwę.
w odpowiedzi na strategię digital hub Steve’ a Jobsa, Chieco rozpoczął burzę mózgów na temat interfejsów z hubem. Chieco wyobrażał sobie statek kosmiczny jako ostateczny hub, z którego mógł przylatywać i odchodzić mniejszy statek—kapsuła (pomyśl „prom” w Star Treku).
co więcej, iPod nie opisywał funkcji odtwarzacza muzyki, dzięki czemu możliwości iPoda ewoluowały z czasem bez potrzeby zmiany nazwy. Steve ’ owi Jobsowi się spodobało, a nazwisko utknęło.
po ciężkiej pracy Apple marketing udało się zebrać kampanię, która podkreślała styl i modę nad specyfikacjami technicznymi, które były znajomymi podejściami do osobistych produktów audio. To byłaby zwycięska strategia.
przeciw przeciwnościom losu, iPod
po sześciu miesiącach ciężkiej pracy iPod zaczął się układać. Skoncentrowane i dobrze zorganizowane wysiłki różnych zespołów Apple iPod dowiodły, że mogą zakończyć produkt na czas, ale jedna czkawka prawie weszła w drogę.
wydarzenia z 11 września 2001 roku, miały miejsce podczas ostatniego etapu rozwoju iPoda. W miarę rozwoju ataków zespół Apple przewożący kluczowe prototypy iPoda z Tajwanu wylądował na amerykańskiej ziemi-tuż przed zamknięciem przez rząd USA podróży lotniczych w całym kraju. Prototypy iPoda dotarły na czas.
wydarzenia z 11 września Pracownicy Apple przyjęli etos wspólny dla tamtych czasów: Jeśli przestali wykonywać swoje regularne obowiązki – jeśli przestali przelewać swoje pasje w produkty, które uwielbiali tworzyć-akceptowali porażkę. Fadell twierdzi, że wytrwały duch iPod Group okazał się niezbędny w zapobieganiu opóźnieniom, które spowodowałyby, że Apple opuściło sezon świąteczny 2001.
zespół iPod dotrzymał terminu, wysyłając pierwszego iPoda w listopadzie 2001 roku. Do tej pory Apple sprzedało ponad 304 miliony iPodów.