Jak zaczął się przesąd, że złamane lustra powodują pecha i dlaczego nadal istnieje?

każda ludzka kultura ma przesądy. W niektórych azjatyckich społeczeństwach ludzie wierzą, że zamiatanie podłogi po zachodzie słońca przynosi pecha, i że to przekleństwo zostawiać pałeczki stojące w misce ryżu. W USA niektórzy ludzie wpadają w panikę, jeśli przypadkowo wejdą pod drabinę lub zobaczą czarnego kota na swojej drodze. Również, wiele wysokich budynków nie etykietować ich 13th piętra jako takie z powodu tej liczby stowarzyszenia z pecha.

pochodzenie wielu przesądów nie jest znane. Inne można przypisać do konkretnych czasów w historii. Do tej drugiej kategorii zalicza się przesąd, który ma od 2000 do 2700 lat: rozbicie lustra przynosi siedem lat pecha. Tak się złożyło, że zarówno w starożytnej Grecji, jak i w Cesarstwie Rzymskim, uważano, że odbite obrazy mają tajemnicze moce. Prawdopodobnie w jednym z tych czasów i miejsc przesąd złamanego lustra rozpoczął swój wzrost popularności.

jako psycholog społeczny, który bada różne sposoby, w jakie ludzie wpływają na siebie nawzajem, fascynuje mnie, gdy grupy generują przekonania, które są czystymi „konstrukcjami społecznymi”, bez konieczności posiadania jakichkolwiek podstaw w rzeczywistości. Twierdzę, że przesądy dotyczące zepsutych luster mogą być zakorzenione w tych starożytnych wierzeniach.

początki historyczne

Grecy wierzyli, że odbicie na powierzchni basenu z wodą ujawnia duszę. Ale to rzymscy rzemieślnicy faktycznie nauczyli się produkować lustra z wypolerowanych metalowych powierzchni i wierzyli, że ich bogowie obserwują dusze za pomocą tych urządzeń. Uszkodzenie lustra było uważane za tak lekceważące, że ludzie myśleli, że zmusiło bogów do spuszczania pecha na każdego tak nieostrożnego.

około trzeciego wieku ze szkła robiono lustra, a pękanie stało się o wiele bardziej powszechne. Ale Rzymianie nie wierzyli, że wynikający z tego pech będzie trwał wiecznie. Wierzyli, że ciało odnawia się co siedem lat.

wiara, że szczęście w końcu powróci, była z pewnością pocieszająca, a ludzie zawsze wierzyli w rzeczy, które sprawiają, że czują się dobrze, nawet jeśli są nieprawdziwe.

psychologiczne i społeczne pochodzenie

ludzki umysł nieustannie i nieświadomie szuka użytecznych wzorców. Na przykład przetrwamy, rozpoznając wzorce żywieniowe i stawiając się we właściwych miejscach o odpowiednich porach posiłków. Unikamy również obrażeń lub śmierci podczas przekraczania ruchliwej ulicy, rozpoznając wzorce ruchu. Karmienie i unikanie zgniecenia w ruchu wiąże się z nauką prawdziwych wzorców przyczynowo-skutkowych.

czasami jednak nasze mózgi wnioskują o wzorcach przyczynowo-skutkowych, które nie są prawdziwe. Załóżmy, że przyjaciel daje Ci ” szczęśliwy grosz.”Jesteś sceptyczny, ale kilka dni mija i nic złego się nie dzieje. Choć to tylko zbieg okoliczności, twój mózg nadal może wywnioskować wzór, i możesz zacząć wierzyć, że Grosik spowodował ucieczkę szczęścia. Rodzi się przesąd.

podczas socjalizacji nabywamy również zabobonne przekonania, poznając je od rodziców i innych zaufanych autorytetów, będąc jeszcze młodymi i otwartymi na świat pełen magicznych możliwości. Wtedy nasze przesądy krążą w nieskończoność między rodzinami i przyjaciółmi, wzmocnione przez przekaz ustny, media społecznościowe i mass media. Im więcej ludzi popiera ten przesąd, tym bardziej będzie on wiarygodny i tym dłużej będzie trwał.

pomocny czy szkodliwy?

jeśli jakiś przesąd sprawi, że będziemy ostrożniejsi przy lustrach, nie ma w tym nic złego. Ogólnie rzecz biorąc, przesądy mogą zmniejszyć stres i poprawić wydajność, gdy znajdujemy się w trudnych sytuacjach. Mogą być również zabawne i interesujące do rozmowy, a także promować Solidarność grupową.

z drugiej strony trzeba postępować ostrożnie. Przesądy to fałszywe przekonania, które często mogą wywoływać niepokój i poczucie winy. Mogą sprawić, że czujemy się odpowiedzialni za złe wyniki, których nie spowodowaliśmy, lub marnować naszą energię na szukanie niemożliwych do utrzymania skrótów do pożądanych rezultatów.

sam zdrowy rozsądek powinien być wystarczającym powodem do powstrzymania nas od rozbijania luster.