projekcja danych radarowych Wenus zebranych w 2012 roku. Uderzające cechy powierzchni – jak góry i grzbiety-są łatwo widoczne. Czarne przekątne pasmo w centrum reprezentuje obszary zbyt blisko dopplerowskiego „równika”, aby uzyskać dobrze rozdzielone dane obrazu. Dzięki połączeniu bardzo czułych możliwości odbiorczych teleskopu Green Bank (GBT) National Science Foundation (NSF) i potężnego nadajnika radarowego w Obserwatorium Arecibo w NSF, astronomowie byli w stanie wykonać niezwykle szczegółowe obrazy powierzchni tej planety bez opuszczania ziemi. Sygnały radarowe z Arecibo przechodziły zarówno przez atmosferę naszej planety, jak i atmosferę Wenus, gdzie uderzały o powierzchnię i odbijały się z powrotem, aby zostać odebrane przez GBT w procesie znanym jako radar bistatyczny.
Wenus można zobaczyć tylko tuż przed wschodem słońca lub tuż po zachodzie słońca, gdy znajduje się w części swojej orbity, która jest ledwo widoczna z nocnej strony Ziemi. Podobna sytuacja sprawia, że rtęć jest widoczna tylko w owych czasach.