spuścizna była poważnym problemem dla Williama Szekspira. SONET 55 twierdzi, że jego werset przetrwa współczesne światowe piękno:
ani marmur, ani pozłacane pomniki
Książąt przeżyją ten potężny rym;
ale będziesz jaśniej świecił w tych treściach
niż nieskazitelny kamień, oczarowany zdzirowatym czasem.
jednak Szekspir wydaje się mieć nadzieję, że wraz z wierszem jego bogactwo może go przeżyć.
jego ostatnia wola i testament odzwierciedlają pragnienie konsolidacji jego majątku i ustanowienia znaczącej spuścizny dla męskiego dziedzica. Jednak tylko córki Szekspira przetrwały do dorosłości; jego syn, Hamnet, zmarł w 1596 roku w wieku 11 lat. W ostatniej woli i Testamencie dramatopisarza widzimy jego próbę przekazania swoich ziem przyszłym wnukom, za pośrednictwem swoich żeńskich spadkobierców.
dwie córki
w chwili śmierci Szekspir miał dwie córki: Susannę, żonę doktora Johna Halla; i Judith, która niedawno poślubiła Thomasa Quineya. Susanna pozostawiła nieruchomość ojca, w tym cztery budynki w Stratford (New Place, grand house, w którym mieszkał Szekspir; Maidenhead Inn; i nieruchomości na Henley Street-w tym jego miejsce urodzenia – a także różne ziemie) i była klasztorna Brama w Blackfriars w Londynie. Judith natomiast pozostawiła pieniądze.
Susanna odziedziczyła prawie całą posiadłość Szekspira, dokładnie tak, jak uczyniłby to jego syn. Oczywiste jest, że chciał zachować swoje ziemie razem jako jedno dziedzictwo, a nie dzielić je między dwie córki. Czy to dlatego, że zgromadził wystarczająco dużo, aby utrzymać jedną łagodną rodzinę, nie dwie? Bycie dżentelmenem miało wielkie znaczenie społeczne.
cel Szekspira
wydaje się, że celem Szekspira było tymczasowe przekazanie ziemi przez Susannę jej najstarszemu synowi lub któremu z jego potencjalnych młodszych braci. Susanna musiała przekazać majątek zgodnie z wolą ojca: faktycznie interesowała się nim na całe życie. Szekspir pozwolił córce Susanny (i jedynakowi) Elżbiecie odziedziczyć, jeśli nie miała braci, i przekazać majątek swoim synom. Gdyby Elżbieta miała tylko córki lub nie miała dzieci, nieruchomość trafiłaby do synów młodszej córki Szekspira, Judyty; gdyby nie miała, wróciłaby do bardziej usuniętej linii męskiej.
Elżbieta była bezdzietna, ale żyła długo. Posiadłość, zdobyta dzięki sukcesowi Szekspirowskiemu, pozostała w jej posiadaniu aż do śmierci w 1670 roku. Następnie resztki majątku Szekspira trafiły do wnuka jego siostry, Joan Hart.
to, co wiemy
wiele z tego, co wiemy o rodzinie Szekspira, pochodzi z jego testamentu, ale jego córki i wnuczki można również prześledzić w innych zapisach przechowywanych w Archiwach Państwowych. Z pozwu w Chancery w 1637 roku dowiadujemy się, że Susanna mogła odziedziczyć książki ojca. W tych gazetach1 Susanna twierdzi, że jej zięć i jego przyjaciel, Komornik ze Stratford-upon-Avon, włamali się do nowego miejsca i ukradli wiele dzieł z jej biblioteki.
na tym dokumencie widzimy podpis Susanny, fakt, który sam w sobie rodzi ciekawe pytania. Chociaż Imię Susanny jest napisane na dole tego dokumentu, co wskazuje na jej umiejętność czytania i pisania, jej siostra Judith nie wydaje się być w stanie napisać jej imienia. W 1611 roku znajdujemy znak Judyty świadczący o akcie, przechowywanym obecnie w domu urodzenia Szekspira.
dziedzictwo
bez męskiego spadkobiercy, a nawet jego linia żeńska wymiera w ciągu dwóch pokoleń, wizja Szekspira o ustanowieniu dużej łagodnej posiadłości w Warwickshire dobiegła końca. Jego spuścizną byłby, jak sam przewidział, wiersz, który przetrwał wieki.