7-miłość

Ostatnie zainteresowanie myślą Alaina Badiou miało dodatkowy, mile widziany efekt zwrócenia krytycznej uwagi z powrotem na filozoficzną ideę miłości. Miłość, jak wiadomo, stanowi jeden z czterech „warunków” filozofii Badiou. Ale w swoim oświadczeniu, że „żaden temat nie wymaga bardziej czystej logiki niż miłość”, filozof zaprzecza za jednym zamachem tradycji literacko-historycznej, która, czerpiąc wskazówki od Platona, widzi miłość jako zbawczy wyjątek od logiki. Dla Badiou miłość należy rozpatrywać w kategoriach wyjątkowej logiki, która jednocześnie potwierdza filozoficzną operację liczenia, generując jednocześnie kolejną liczbę, która nie jest produktem ordynacji. Badiou rozpoczyna swoje poszukiwania miłości z zupełnie innego miejsca niż Arystofanes w Sympozjum, dla którego „miłość rodzi się w każdym człowieku; łączy ze sobą połówki naszej pierwotnej natury; stara się zrobić jedną z dwóch i uleczyć ranę ludzkiej natury” (Platon, Sympozjum 191d). Dla Badiou, podobnie jak dla Jacques ’ a Lacana, z którym filozof prowadzi nieustanny dialog w swoich pismach na ten temat, Miłość jest niczym innym, jak tylko klejącą substancją, średniowiecznym „klejem”, który łączy dwa tragicznie podzielone tematy z powrotem w jedną miłosną jedność. Dla Badiou, podobnie jak dla Lacana, miłość uzupełnia policzenie jako jedyność, zapewniając wsparcie dla uniwersalizmu pozbawionego relacji przedmiotu, którą filozof nazywa „sceną dwojga”.