7-Liefde

de recente interesse in Alain Badiou ‘ s gedachte heeft een extra, welkome effect gehad door de kritische aandacht terug te keren naar het filosofische idee van liefde. Liefde, zoals bekend, is een van Badiou ‘ s vier “voorwaarden” van de filosofie. Maar met zijn uitspraak dat “geen enkel thema meer pure logica vereist dan liefde”, spreekt de filosoof in één klap de literair-historische traditie tegen die, uitgaande van de aanwijzingen van Plato, liefde ziet als de reddende uitzondering op de logica. Voor Badiou moet de liefde worden gezien in termen van een uitzonderlijke logica die tegelijkertijd de filosofische teloperatie bevestigt, terwijl ze een ander getal genereert dat niet het product is van de wijding. Badiou begint dus zijn onderzoek naar de liefde vanuit een heel andere plaats dan Aristophanes in het Symposium, voor wie: “de liefde is geboren in elk menselijk wezen; zij roept de helften van onze oorspronkelijke natuur samen terug; zij probeert een uit twee te maken en de wond van de menselijke natuur te genezen” (Plato, Symposium 191d). Voor Badiou, net als voor Jacques Lacan, met wie de filosoof voortdurend in dialoog is in zijn geschriften over dit onderwerp, is liefde allesbehalve een kleefstof, een middeleeuwse “lijm” die twee tragisch verdeelde onderwerpen terugbindt tot één liefdevolle eenheid. Voor Badiou, net als voor Lacan, vult de liefde de tel-als-één aan door de ondersteuning te bieden voor een universalisme dat leeg is van de objectrelatie, die de filosoof de “scène van de twee”noemt.